We are thrilled to announce that Zawirowania Dance Theatre is collaborating with Circe Platform / NNLE Three Hares from Georgia. Our company will be undertaking a residency in Tbilisi from 22nd to 30th May 2023. The primary objective of this project is to foster a new artistic partnership between artists from Georgia and Poland. A key highlight of the collaboration is the presentation of our performance titled "Empty Bodies," choreographed by Karolina Kroczak in Georgia. This residency also includes a workshop on feminism and contemporary dance led by Elwira Piorun and Patrycja Nosiadek, specifically designed for the local dance community in Tbilisi. The encounter between Zawirowania Dance Theatre and Circe Platform aims to facilitate the exchange of ideas, experiences, and practices in the realm of performative tools, incorporating contemporary trends in dance, theatre, and visual art. We are grateful for the support received from the Culture Moves Europe programme, which has enabled the participation of three members from Zawirowania Dance Theatre: Włodzimierz Kaczkowski, Elwira Piorun, and Patrycja Nosiadek.
This work was produced with the financial assistance of the European Union. The views expressed herein can in no way be taken to reflect the official opinion of the European Union.
Freefall
"Freefall" stanowi kontynuację współpracy Teatru Tańca Zawirowania ze znanym węgierskim choreografem Ferencem Fehérem.
Tytuł przedstawienia nawiązuje do problemów współczesnego świata, braku bezpieczeństwa i ucieczki przed agresją. Chodzi o próbę znalezienia miejsca, w którym możemy odnaleźć swoje wartości, ale przede wszystkim uciec od zagrożeń współczesnej cywilizacji. Ten azyl można znaleźć nie tylko w dalekich krajach, ale również w rodzinie, uprawianiu hobby czy przede wszystkim w sztuce, również w sztuce tańca. Chodzi o oderwanie się od schematów i przyzwyczajeń, bazowanie na nowych doświadczeniach, które mogą się przekształcić w stałe lub czasowe schronienie.
Spektakl "Freefall" opisują takie hasła jak „latać”, „skakać” i „rzucać się”.
Choreograf Ferenc Fehér pragnie zaprezentować na scenie historię nie fikcyjną, lecz autentyczną. Jak mówi, najważniejsze w spektaklu Freefall będzie to, aby po prostu cieszyć się swobodą tańca, różnorodnością i nieprzewidywalną dynamiką w poruszaniu się.
Koncepcja i choreografia: Ferenc Fehér Wykonanie: Ewa Noras, Aleksandra Krajewska, Stanisław Bulder Produkcja: Teatr Tańca Zawirowania, Fundacja Scena Współczesna Współorganizator: Narodowy Instytut Muzyki i Tańca, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Premiera spektaklu jest dofinansowana przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca w ramach programu własnego Zamówienia choreograficzne 2022, finansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Przesycone mgłą
"Przesycone mgłą" to przedstawienie o niepewnej przyszłości młodych ludzi. O ich szukaniu własnej drogi w świecie, który z dnia na dzień stał się nieprzewidywalny i pozbawiony perspektyw. W miejsce optymistycznego spełniania marzeń i ambicji w otwartym świecie, przyszłość wydaje się niepewna i pełna zagrożeń. Jak długo to potrwa? Czy można mieć jeszcze jakieś plany i marzenia w dzisiejszym świecie? Jak rozproszyć mgłę niepewności, która wydaje się nas tak ciasno otaczać? To poszukiwanie drogi wyjścia z tego stanu niepewności jest tematem spektaklu.
"Przesycone mgłą" Teatr Tańca Zawirowania Choreografia: Elwira Piorun Wykonanie: Małgorzata Nowak, Amanda Nabiałczyk, Krzysztof Łuczak, Maria Szczerbiak, Bartłomiej Kamiński
Wężowe Boginie
„Wężowe Boginie” - międzynarodowy spektakl plenerowy w dwóch wersjach: greckiej i włoskiej (włoska ma także drugi tytuł "One"). „Wężowe Boginie” to projekt angażujący artystów z Grecji, Włoch oraz z Polski. Przedsięwzięcie powstało kolejno podczas rezydencji w Chanii w ramach International Contemporary Dance Festival „Dance Days Chania” oraz w Puzzuolli w ramach festiwalu Antichi Scenari i w Warszawie, w ramach 18. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania 2022.
W Chanii oprócz tancerek Teatru Tańca Zawirowania w projekcie wzięli udział tancerze z Grecji. Natomiast w Puzzuolli do projektu dołączyli wykonawcy z Włoch. Festiwal Antichi Scenari odbywa się w antycznych miejscach Pozzuoli i Neapolu, co daje dodatkową wartość projektowi. Przedstawienie odwołuje się do ceramicznej figurki kobiety z dwoma wężami w rękach znalezionej na Krecie, a pochodzącej z czasów kultury minojskiej. Niewiele o niej wiadomo, przypuszcza się, że była świadectwem kultu albo pozostałością matriarchalnego społeczeństwa. W każdym razie jest ważnym świadectwem roli kobiet w cywilizacji minojskiej. Do tego właśnie odwołuje się projekt realizowany w sieci współpracy z krajami śródziemnomorskimi.
"Wężowe Boginie" Projekt to odwołanie się do wspólnej tradycji europejskiej opartej na podkreśleniu roli kobiet w krajach tego obszaru i Polski z tradycjami bogiń słowiańskich. Czerpiąc z tradycji zespół powstały z greckich, polskich i wloskich tancerzy stworzył widowisko mogące być prezentowane w różnego rodzaju zabytkowych czy miejskich plenerach. „Wężowe boginie” mają być głosem współczesnych kobiet odwołującym się do tradycji tego kręgu kulturowego.
„Wężowe Boginie” Teatr Tańca Zawirowania Opieka artystyczna i choreografia: Elwira Piorun Wykonanie i kreacja: Iza Prokopek, Ilona Gumowska, Amanda Nabiałczyk, Magda Wójcik, Agata Pankowska
Śmierć i Ofelia
"Śmierć i Ofelia" to spektakl będący jednocześnie rozpaczą przeżywanej chwili i dryfującymi, niewyczerpanymi pragnieniami. Historią o niezidentyfikowanej przestrzeni między „ja” a światem zewnętrznym, na kruchej granicy między obecnością a dezercją, nieprzynależnością do niczego. Jest fascynacją początkiem i końcem, oczekiwaniem na nieuchronne, na „nic, które boli”, które wynika z fizycznego doświadczenia własnego ciała.
"Śmierć i Ofelia" Teatr Tańca Zawirowania choreografia: Michał Przybyła wykonanie: Karolina Kroczak, Elwira Piorun muzyka: Przemek Degórski
Policzalni
Liczby tworzą nas i nasze historie. Przychodzimy, jesteśmy i odchodzimy w liczbach. Statystycznie urealniamy w pędzie nasz byt. Świat liczb odkrywa absolutną eksplozję w teraźniejszości. Wyostrza powtarzalność, konstruuje rytuały codzienności. Świat policzalnych otworzył zasadę i zrozumienie, że nie ma przeszłości, że nie można się cofnąć. Matematyka nie uznaje przeszłości. Brakuje przestrzeni na refleksję ze względu na ciągły pęd. Liczby są tak pojemne, że poszerzają świat i maksymalizują codzienność.
Liczby, zbiory, ułamki, równania, energia i pęd ich policzalności. Cztery strony świata, dwa plus dwa, chrzest, komunia, ślub, wesele, pogrzeb, cztery kończyny, numer konta, stypa, 24 kręgi: szyjne, piersiowe, lędźwiowe, 32 zęby, pesel, dwa oczodoły, numer telefonu, pięć linii papilarnych itd. Ciągła analiza życia przez liczby. Ile to jest raz? Za – raz, raz, te-raz.
"Policzalni stali się dla mnie bohaterami przyszłości z przeszłości. Obecni w momencie performansu, a okryci nostalgią mojego spojrzenia. Porywacze, wyrywacze liczb schodzących do zera. Policzalność tworzy pewne napięcie w bohaterach, którzy ulegają bezwiednie presji czasu. Pielgrzymi celebrujący w dzienniku statystycznym, w globalnej energii bycia i doświadczania" (Anna Piotrowska)
Wykonanie: Teatr Rozbark i Teatr Tańca Zawirowania Koncepcja, choreografia i reżyseria: Anna Piotrowska Kreacja i taniec: Joanna Brodniak, Kamil Bończyk, Stanisław Bulder, Ewa Noras, Alexey Torgunakov, Katarzyna Zioło Muzyka: Aleksandra Piotrowska Asystent: Łukasz Szleszyński Kreacja przestrzeni, kostiumu i scenografii: Anna Piotrowska Realizacja światła: Dastin Greczyło, Krzysztof Soszka Realizacja dźwięku: Jakub Ritter Produkcja: Bytomski Teatr Tańca i Ruchu Rozbark, Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, Teatr Zawirowania, Fundacja Rozwoju Tańca_eferte Współprodukcja: Fundacja Scena Współczesna
Opowiedz nam o przyszłości
Człowiek wyruszył na spotkanie innych światów, innych cywilizacji, nie poznawszy do końca własnych zakamarków, ślepych dróg, studni, zabarykadowanych, ciemnych drzwi.
Stanisław Lem "SOLARIS"
Przedstawienie Opowiedz nam o przyszłości jest inspirowane powieścią pt. Solaris Stanisława Lema. Opowiada o bohaterze, który skierowany na obcą planetę mierzy się samotnie ze swoimi wspomnieniami, lękami i traumami. Postawiony naprzeciwko oceanu, który materializuje jego wizje, musi sam określić, na ile chce im się przeciwstawić, a na ile ulec. Wspaniała metafora ludzkiej egzystencji opisana przez Lema staje się obecnie jeszcze bardziej aktualna w czasach, kiedy technologie próbują manipulować umysłami ludzkimi. Dodatkową wartością przedstawienia jest ruch i taniec stanowiący podstawowy środek przekazu. Dzięki temu historia nabiera głębszego znaczenia. Wszystko to dzieje się w otoczeniu realizacji filmowych, które już dawno stały się częścią naszego życia. Czy to jest przyszłość, czy już teraźniejszość i czy na pewno musi się dziać na obcej planecie?
Choreografia: Elwira Piorun Scenariusz: Włodzimierz Kaczkowski Taniec i kreacja: Michał Góral, Anna Banasik Opracowanie wizualne: Julia Ruszczyńska Zdjęcia: Piotr Szymański Animacja: Dominika Struzik
Tańcząc Boską Komedię
To ambitna próba zmierzenia się z dziełem Dantego, który wykreował w czternastym wieku swoją wizję świata pozaziemskiego. Była ona na tyle silna, że przetrwała pokolenia i wciąż oddziaływuje na współczesność. W przedstawieniu nie chodzi o to, żeby opowiedzieć wszystkie wątki zawarte w poemacie, gdyż to nie jest możliwe w godzinnym spektaklu, ale żeby choć trochę zbliżyć się do niektórych poruszanych w nim tematów. Tak jak „Boska Komedia” opisywała świat średniowiecza z całym jego bogactwem idei i ostrzegała przed moralnym osądem w zaświatach, tak tancerze próbują zastanowić się nad współczesnym światem, w którym pandemia stawia pod znakiem zapytania ustalone zasady i reguły. Rzecz dzieje się nie w świecie pozaziemskim ani w dawnych czasach, ale tu i teraz. Punktem wyjścia jest refleksja, że przechodząc przez życie można zetknąć się ze swoim Piekłem, Czyśćcem i Niebem. „Tańcząc Boską Komedię” to bardziej impresja dotykająca poszczególnych tematów niż próba ich dogłębnego pogłębiania. To raczej wyzwanie dla choreografa i tancerzy, żeby spróbować zamienić skomplikowany język poezji Dantego, nasycony rozbuchanymi obrazami plastycznymi na język tańca. Chodzi o to, żeby przedstawić równie sugestywny obraz świata, który można podobnie chłonąć za pomocą wszystkich zmysłów i przy jego pomocy pobudzić refleksję nad współczesnym życiem i jego konsekwencjami. To próba wprowadzenia minimum porządku w świat chaosu i nadmiaru, który nas otacza.
Choreografia: Elwira Piorun Dramaturgia: Aleksandra Kostrzewa Tancerze: Liwia Bargiel, Magdalena Wójcik / Aleksandra Krajewska, Michał Adam Góral, Michał Przybyła Współpraca twórcza: Gieorgij Puchalski
Do kogo należy ciało będące obiektem seksualnym? Jak ciało internalizuje poczucie odrzucenia, dlaczego brak bliskości odbiera głos i prawo do decydowania o sobie? Co gdy ciało nie spełnia już oczekiwań, gdy staje się puste? Czy można je naprawić? Jak funkcjonujemy w świecie idealnych, chudych ciał, które trzeba wyprasować, pozbyć się zmarszczek i innych śladów życia? Czy ciało mające dostęp do płodności i wewnętrznego potencjału może stać się efektem produkcji, obiektem, który można przekształcić?
“Empty Bodies” to spektakl o tęsknocie za połączeniem z naszą pierwotną naturą, za bliskością z matką, która tuli. To także spektakl o głodzie i pustce, które są ceną jaką płacimy za idealny “plastikowy” świat: z wyczerpaną matką, która nie może wykarmić swoich dzieci. To świat gdzie wieje chłodem, dystansem i pustymi przestrzeniami. Stajemy na skraju zagłady ekologicznej, a ziemia po której chodzimy staje się sucha i jałowa.
W spektaklu zobaczymy wiele poetyckich obrazów, nie zabraknie zarówno zabawnych jak i dramatycznych scen, wszystko wyrażone w fizycznym tańcu na najwyższym poziomie.
Real Love to misterium narodzin, przemijania i śmierci w wykonaniu trzech kobiet w różnym wieku. Czym jest dla nich prawdziwa miłość? Być może jest nią uczucie jakim darzy matka swoje dziecko. Jak czuje się kobieta będąc matką? Co czuje, kiedy ktoś z jej bliskich umiera? Miłość i śmierć, to dwa wątki, które pojawiają się ustawicznie w spektaklu „Real Love” i oddziaływają na siebie w każdej chwili. Bycie matką i bycie blisko śmierci. „Real Love” to forma choreograficznego wiersza, przepełnionego poetycką symboliką oraz znaczeniami z pogranicza metafizyki...
Daniel Abreu urodził się na Teneryfie, gdzie po raz pierwszy zainteresował się ruchem fizycznym i sceniczną ekspresją. Uzyskał dyplom z psychologii na Universidad de Educación Distancia. Współpracował z licznymi teatrami tańca i grupami tanecznymi w Hiszpanii, a także asystował przy wielu produkcjach międzynarodowych. Jego Teatr zrealizował ponad trzydzieści spektakli i regularnie zapraszany jest do różnych krajów Europy, Ameryki i Azji. Ich spektakle prezentowane były na Circuito de Red de Teatros Alternativas cztery lata z rzędu, dwa razy na Aerowaves (2009 i 2011), a także w ponad 17 krajach, takich jak Dania, Brazylia, Niemcy, Korea, Portugalia, Polska, Słowenia i Szwajcaria.
